Το άγνωστο τρισυπόστατο εκκλησάκι στην είσοδο του αμαξοστασίου στην Πέτρου Ράλλη

 Το άγνωστο τρισυπόστατο εκκλησάκι στην είσοδο του αμαξοστασίου στην Πέτρου Ράλλη (Εικόνες + Βίντεο)

Άρθρο από debater : https://debater.gr/ellada/to-agnosto-trisipostato-ekklisaki-stin-isodo-tou-amaxostasiou-stin-petrou-ralli-ikones-vinteo/

Λίγοι είναι αυτοί που το έχουν προσέξει, ακόμη λιγότεροι αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία του. Στην είσοδο του μεγάλου αμαξοστασίου της ΟΣΥ στην Πέτρου Ράλλη, εκεί που καθημερινά ξεκινούν και επιστρέφουν δεκάδες λεωφορεία, στέκει διακριτικά ένα μικρό, λιτό αλλά γεμάτο νόημα τρισυπόστατο εκκλησάκι.

Το εκκλησάκι αυτό είναι αφιερωμένο σε τρεις μορφές της Ορθοδοξίας, με ιδιαίτερη σημασία για τους ανθρώπους της συγκοινωνίας και όχι μόνο:

• Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος, ο «άγιος των απελπισμένων περιπτώσεων», ιδιαίτερα αγαπητός τα τελευταία χρόνια για τη θαυματουργική του φήμη. Είναι και ο μόνος από τους τρεις που έχει ορισμένη ετήσια γιορτή (19 Ιουνίου), την οποία τιμούν αρκετοί εργαζόμενοι στο αμαξοστάσιο.

• Άγιος Χριστόφορος, ο προστάτης των οδηγών, φυσική και πνευματική ασπίδα για όσους περνούν καθημερινά πολλές ώρες στους δρόμους, συχνά υπό δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες.

• Η Αγία Τριάδα, η θεμελιώδης δογματική έννοια της Ορθοδοξίας, που συμπληρώνει τη συμβολική «τριαδικότητα» του εκκλησακίου.

Το συγκεκριμένο εκκλησάκι, αν και μικρό σε μέγεθος, είναι μεγάλης σημασίας για τους εργαζόμενους. Πολλοί περνούν από εκεί πριν ξεκινήσουν τη βάρδιά τους για να κάνουν τον σταυρό τους ή να ανάψουν ένα κεράκι. Στις γιορτές του Αγίου Ιούδα και του Αγίου Χριστοφόρου γίνονται μικρές τελετές και προσφορές αρτοκλασίας, με συμμετοχή εργαζομένων και συνταξιούχων.

Αξίζει να σημειωθεί πως σε όλα τα αμαξοστάσια της ΟΣΥ – από του Ρέντη μέχρι τα Άνω Λιόσια και την Πέτρου Ράλλη – υπάρχει ένα αντίστοιχο εκκλησάκι. Άλλοτε αφιερωμένο σε μεμονωμένους αγίους και άλλοτε σε συνδυασμό αγίων και θεολογικών εννοιών, τα εκκλησάκια αυτά λειτουργούν σχεδόν σαν “πνευματικά φυλάκια” μέσα στον σκληρό και συχνά αδιάφορο αστικό ιστό.

Είναι μια ήσυχη υπενθύμιση ότι, ακόμη και στο πιο τεχνικό και πρακτικό περιβάλλον, υπάρχει χώρος για πίστη, προσευχή και προσωπική σύνδεση με το θείο.